İki Dünya Bir Yürek

Benim hikâyem, yalnızca bir sanatçının hikâyesi değil; yoksulluğun tozlu sokaklarında yürüyen bir çocuğun, yüreğine sığmayan acıların içinden geçen bir insanın hikâyesidir. Yetimliğin sesi sessizdir; fakat kalpte öyle bir iz bırakır ki insan her şarkıyı biraz o sızıyla söyler. Ben, hem kaybettiklerimin yükünü taşıyan hem de hayallerinden vazgeçmeyen bir çocuğun büyümüş hâliyim. Ekmek parası için erken başlayan emek ellerime nasır, kalbime sabır öğretti. Ve içimdeki o hiç susmayan ses, bir gün bütün yollarımı şarkılara çevirdi. Şarkılarım kulağa değil, yüreğe dokunsun istedim. Çünkü gördüm ki insanın en gerçek sesi dilinden değil, kalbin susamadığı yerden çıkar. Göç yollarında öğrendim: İnsan, gurbette yalnız kaldıkça kendine daha çok yaklaşır. Sahnede öğrendim: Bir ses, bir kalpten ötekine köprü kurabilir. Ve hayat bana en büyük gerçeği fısıldadı: Gerçek ev, oturduğun yer değil; sevildiğin ve hatırlandığın yerdir. Bugün geriye baktığımda bilirim ki her yara beni biraz daha insan kıldı. Her düşüşten sonra ayağa kalkmamı sağlayan kin ya da öfke değil… Sevgiye olan inancımdı. Çünkü dünya, kinle büyüyenlerin değil; yarasını sevgiyle iyileştirenlerin omuzlarında ayakta durur. Bu kitap, hatırladıklarımın değil; yaşayıp yoğrularak içime yerleşenlerin kitabıdır. Acının, sevdanın, emeğin, mücadelenin, kardeşliğin ve barışa duyulan inancın sesidir. Okuyanın kalbine bir sıcaklık değsin, bir yarası hafiflesin, bir umudu yeniden nefes alsın. Çünkü sonunda hepimiz, kalbimize döneriz. Muzafer Yiğit