Güneşin Öldüğü Gün

güneşi görüyorum, güneşin düştüğü toprağı görüyorum, toprağın onu yadsıdığını görüyorum. Görmemem gereken her şeyi gördüğüm gibi, gözlerinin içine düşmüş ufacık bir yansımada Tanrı'yı görüyorum. Mahcup. Neden mahcup olduğunu biliyorum. Neden ölmek istediğimi biliyor. * …evet, ölmek istedim. Ölmek için yalvardım. Ama o, yaşadıklarımı öğrendikten sonra bana şey dedi:“Ben seni Tanrı'ya emanet edemem Charles.” Bu, ölmemek için cehennem korkusundan bile büyük bir şeydi… Birinin sizi emaneti görmesi. O zamana dek hep kimsesizdim. Kim gelirse gelsin o olacak kadar kimsesiz. Peki şimdi ben kimdim?Sessiz, sakindi. Gülüşü benim gibi deneyimsizdi. İçinden konuştuğunda bile duyardım onu. Mesele ben olunca dünyanın karşısına geçerdi; benim karşıma geçince güçsüz olmayı dilerdi. O, rastladığım en acımasız merhametti. Taşıyamayacağım kadar büyüktü varlığı; tüm varlığımı taşımaya niyeti varmış gibi kararlıydı. Ve en önemlisi beni Tanrı'ya muhtaç etmeyecek kadar Tanrıydı.