Çocuktum, Düştüm ve Ben Hep Çocuktum

Çocukken en çok yollardan korkardım. Kaybolmaktan, yalnız kalmaktan, tek başıma yürümekten… Ama büyümeye fırsat bulamadan başladı o yolculuklar. Ve ben bir gün yalnızlığa âşık olacağımı bilmeden yürüdüm hep. Şimdi geriye dönüp baktığımda anlıyorum: Ne siz, ne de hayat… Kimse size ne zaman ne getirecek bilemez. Önemli olan acılara göz yummak değil; Onları aşabilmek, düşsen de pes etmemektir. İnsan en çok kendine rastlar kimsesiz kaldığı yollarda… ve aynalarda. Meğer korktuğum şeyler, karanlıkta karşıma çıkacak ışıklarmış. Ama insanı asıl güçlendiren, tüm bunlara rağmen yürümeye devam etmektir. Düşerken insan kendini tanıyamaz belki… Ama kalkarken tanır. Ben hâlâ o yolların çocuğuyum… Her yaşta düşen ve biraz daha büyüyen, Her yalnızlıkta tutkuyla güçlenen.