Aristoteles ve Kant’ta Yaratıcı Muhayyilenin Tarihselliği Sorunu

Felsefe tarihinde muhayyile, algı ile düşünce arasındaki ilişkiyi kuran en önemli halkalardan biridir. Aristoteles'te bilginin zorunlu koşulu, Kant'ta ise bilincin kurucu zemini olarak belirir. Ne var ki hem gündelik yaşantıda hem de felsefi söylemde muhayyilenin bu başat rolü çoğu zaman gözden kaçırılmaktadır.Bu eser muhayyileyi, dikey düşünme eksenine yerleşmiş felsefe yapma tarzlarının bir tortuymuşçasına izâle etme yahut bir imajlar deposu olarak izole etme eğilimlerinin karşısında tortu, bakiye ve zemin gibi metafor denemeleri eşliğinde Aristoteles ve Kant felsefeleri bağlamında “olan”ın bilgisinin, “olması gereken”in arzusunun ve “olması mümkün olan”ın da umudunun zeminine yerleştirme gayreti olarak okunabilir.